Sacha Hilhorst had het er al over in de Volkskrant in de context van de belasting die op tampons wordt geheft: vaak worden minderheden, vrouwen, buitenlanders, migranten, automatisch als minder objectief beschouwd als de 'norm'. Objectief zijn lijkt soms wel synoniem te staan voor het zijn van die 'norm' oftewel het zijn van een witte (heteroseksuele) man.
In het artikel vertelt Hilhorst hoe in verschillende landen tampons en maandverband als een luxe product worden gezien en dat terwijl voor een groot deel van de vrouwen, tampons en maandverband een noodzakelijk product zijn voor hun persoonlijke hygiëne. Schrijnender is ook nog dat producten die wel als essentieel worden gezien gaan van een bos bloemen (Duitsland) tot kaviaar (België). In Utah wilde men niet de belasting op tampons afschaffen omdat dan iedereen wel om van allerlei producten de noodzakelijkheid zou willen aantonen en de belasting zou willen afschaffen. In andere woorden, zij zien tampons niet als een noodzakelijk product voor de bevolking en hanteren dus blijkbaar een andere norm. Deze discussie over de tampontax in verscheidene landen over de hele wereld licht een tip van de sluier op: blijkbaar behoort het vrouwenlichaam niet tot de norm in verscheidene politieke stelsels. De norm is het lichaam zonder baarmoeder en de maandelijkse bloederigheid die daar bij sommige vrouwen bij komt kijken. Mensen wil geen onderscheid maken tussen vrouwen en mannen, maar door juist hier niet te erkennen dat mannen en vrouwen lichamen eenmaal vaak anders zijn, wordt de ongelijkheid juist groter.
Een ander moment waarop we in Nederland meer leerden over wat de norm is voor het zijn van een Nederlander was bij het aantreden van de nieuwe voorzitter van de tweede kamer: Khadija Arib van de PvdA. Ze was gekozen door de Tweede Kamer met een ruime meerderheid. Dat houdt in dat de vertegenwoordigers die wij, als Nederlandse burgers, met z'n allen hebben gekozen, vinden dat zij goed deze taak kan vervullen. Toch kwam er na haar verkiezing protest uit vele hoeken. Omdat Khadija Arib een dubbele nationaliteit heeft (ze is ook Marokkaans) zou ze niet objectief haar functie kunnen vervullen. En dit terwijl 1.2 miljoen van de Nederlands een dubbele of meerdere nationaliteiten heeft volgens het CBS. Maar blijkbaar op het moment dat je afwijkt van een zogenaamd opgestelde norm, in dit geval niet enkel Nederlander zijn, maar ook een andere nationaliteit bezitten, kun je onmogelijk objectief zijn over Nederlanders als geheel omdat je verdacht wordt van een 'dubbele' agenda. Net als dat je als vrouw niet objectief zou kunnen protesteren tegen de tampontax omdat je een vrouwenlichaam hebt, zou je als voorzitter met een dubbele nationaliteit niet objectief kunnen oordelen over alle Nederlanders. Maar hoe kunnen helemaal Nederlandse mannen dan zogenaamd wel objectief oordelen over een lichaam dat ze niet hebben of over een nationaliteit die ze niet bezitten? En waarom zit het zo vastgeroest in ons systeem dat we witte mannen kunnen vertrouwen als objectief en als men afwijkt van die norm en dus geen witte heteroseksuele man is, zij automatisch niet meer objectief kan oordelen over issues die henzelf ook aangaan? Kunnen we eigenlijk wel verwachten van witte mannen dat ze achter de problemen van niet-witte heteroseksuele mannen komen als ze zelf die issues niet aan de lijve ervaren?
Blijkbaar is normaal, de norm, objectief zijn gelijk aan een witte heteroseksuele man zijn en zijn stem hebben. En door dat er aan die stem zoveel waarde wordt gehecht, komt het er uiteindelijk op neer dat problematiek van minderheden minder snel aan bod komen omdat die als non-essentieel worden beschouwd. Daarnaast hebben witte (heteroseksuele) mannen hierdoor vaak al een breder podium om problematiek die ze ervaren aan te kaarten (wat overigens niet betekent dat alles voor mannen al perfect geregeld is, kijk bijvoorbeeld naar vaderschapsverlof*) en dat die problematiek meteen serieus wordt genomen. Dit is vaak in tegenstelling tot wanneer vrouwen of andere minderheden een probleem willen aankaarten. Die moeten vaak al een slag slaan om überhaupt een podium te krijgen en daarnaast veel moeite doen om serieus te worden genomen op dat podium. Daardoor is het helemaal moeilijk om problemen van vrouwen, mensen met een dubbele nationaliteit, migranten, LGBT community etc. aan te kaarten. De tampontax en aanstelling van Arib zijn hier slechts twee voorbeelden van.
P.S. hier een artikel van Tess over de ervaringen van ongesteld zijn
*hoewel vaderschapsverlof ook niet valt binnen het cis-gendered beeld van mannen, oftewel de norm ("mannen verzorgen niet, vrouwen zorgen voor de kinderen")
Geen opmerkingen :
Een reactie posten