woensdag 26 februari 2014

Zombies en vampiers


Sinds wanneer zijn de traditionele monsters opeens niet zo slecht meer? Er zijn nog voldoende voorbeelden van zombies die je liever niet tegenkomt zoals die in World War Z en The Walking Dead. Toch staat daar een film zoals Warm Bodies tegenover. In het wereldje van de vampiers is er echter een volledige transformatie gaande. Van de dracula verhalen waarin vampiers meestal in en in slecht waren, gingen we naar de monsters in Buffy waarin Angel de inherente slechtheid van vampiers uitdaagde. Tegenwoordig zijn er series zoals The Vampire Diaries en True Blood, waarin er goede en slechte vampiers bestaan. In Twilight wordt de vampier zelfs de ideale partner.

dinsdag 25 februari 2014

Onze geschiedenis is niet geschied

via

De geweldige blog Africa is a Country, die ernaar streeft een vernieuwend beeld te creëren van Afrika (het continent, haar landen, haar diaspora), schrijft vaak zulke puntige stukken over Nederland en het land omgaat met haar koloniale verleden en (post?)koloniale heden. Ook nu weer: over hoe in Nederland de geschiedenis van de slavernij en kolonialisme wordt gerepresenteerd.

maandag 24 februari 2014

Judith Butler is jarig!

via

"Gender is niet iets wat iemand is, het is iets wat iemand doet, een daad... een 'doen' in plaats van een 'zijn'"
- Judith Butler in Gender Trouble: Feminism and the Subversion of Identity (1990)

Judith Butler is een Amerikaanse filosoof en één van de meest invloedrijke hedendaagse gender en queer theoretici. In haar boeken zoals Gender Trouble (1990) en Bodies that Matter (1993) bekritiseert ze heteroseksuele normativiteit en de 'natuurlijke' tweedeling van gender in de huidige maatschappij. 

Judith Butler wordt vandaag 58 jaar. Van harte!

zaterdag 22 februari 2014

Ingepeperd - Links van de Week


Ter ere van Audre Lorde's verjaardag eerder deze week, extra veel intersectioneel feminisme.

Hij is nu ook uit in Nederland: Steve McQueen's 12 Years a Slave. Een genuanceerde bespreking en antwoord op de kritiek uit academische hoek.

In Nederland pas uit in Juni, maar er komt gelukkig ook een historische film met een half-Afrikaanse, half-Britse vrouwelijk hoofdpersonage: Belle. Bekijk hier de trailer, en hier een kort artikel over de film.

Wel Anglo-Amerikaans gefocust, dit lijstje van historische zwarte feministen. Wie zijn dat in Nederland, in Europa?

De zwarte vrouw wordt uit het Britse mediabeeld gegumd.

Sterk: hoe moeten 'we' over Afrika schrijven? (En een slimme prijscompetitie die tegen stereotyperingen in de ontwikkelingssector vecht)

"Kareem Khan geeft Amerika's dronedoden een gezicht" - in de Volkskrant.

Oké, niet het best geschreven artikel, maar het geeft een idee van de positie van vrouwen in Libanon.

Even terug naar Groot-Brittannië: Rhiannon Lucy Cosslett en Holly Baxter schreven "The Druk Women's Manifesto" in New Statesman.

En ook nog even terug naar Zowi's artikel. The Guardian ontkracht de mythes waarom er geen vrouwelijke hoofdpersonages zijn in videogames.

Ten slotte: dit kan blijkbaar gewoon tijdens de Olympische Spelen.


donderdag 20 februari 2014

Het online anti-feminisme

via
Als ik studie-ontwijkend gedrag vertoon, surf ik graag naar van die websites die eindeloos (on)zinnige plaatjes tonen - begon ik met 9Gag, ben ik nu geëindigd bij Imgur, een website die zowel memes en foto's van het populaire forum Reddit als wel eigen content van zijn leden host. De meeste plaatjes zijn komisch, sommige posts vind ik werkelijk interessant, zoals Vraag & Antwoord-secties met zijn leden, maar er is ook een deel van de website die ik graag snel oversla.

Imgur, en zijn 'moederwebsite' Reddit, zijn overheersend (blanke) mannelijke domeinen, waar 'mannelijke' humor en interesses domineren - prima, de halfnaakte (maar gecensureerde) vrouwen kan ik gelukkig met een simpele klik snel overslaan.

Andere soort plaatjes, die meestal met feminisme of racisme te maken hebben, vond ik echter vervelender. De leden van Imgur geven het zelf ook toe in de 'comment'-sectie onderaan elke posts: zodra iets politieks op de website wordt gezet, kan het debat beginnen. Zo worden in verscheidende posts de (oplossingen voor de) problemen van zwarten afgedaan aan als 'omgekeerd racisme' (reverse racism), en worden feministen neergezet als hypocriete trutten. De mannen zijn ook zielig, hoor!

Ik ben deze plaatjes gaan verzamelen. Hier een selectie van deze anti-feministen - of, zoals sommigen zich noemen, de 'humanisten' (wat stiekem al een wetenschappelijke stroming is, maar ja, het bekt wel lekker).

dinsdag 18 februari 2014

Audre Lorde, van harte!

via
"Onderscheid is dat rauwe en krachtige verbond waarvan onze persoonlijke kracht is gesmeed."
-Audre Lorde in Sister Outsider (1984)

Audre Lorde, Afro-Caribische Amerikaanse feministe, dichter, burgerrechtenactivist, academica, en persoonlijke heldin, zou vandaag 80 jaar zijn geworden.

Geboren in 1934 in New York, Lorde vocht tegen racisme, seksisme, homofobie en klassisme in een tijd waar deze problemen nog helemaal niet met elkaar verbonden werd. Ze staat dan ook bekend als een van de grondleggers van het intersectionalisme. 

Ze stierf in 1992 aan borstkanker; ze beschreef haar ervaringen met kanker in The Cancer Journals (1980).

Haar poëtische schrijfstijl schijnt niet alleen door in haar dichtbundels en boeken, zoals Zami: A New Spelling of My Name (1982), maar ook in haar essays en voordrachten.

The Feminist Wire wijdt de komende twee weken een forum aan haar werken, invloed en nagedachtenis.
via

zaterdag 15 februari 2014

Ingepeperd - Links van de Week

via
Culturele theorist - en een held van ons - Stuart Hall is op 10 februari overleden.

Vrolijker nieuws: Facebook opent de gendertweedeling op hun profielen.

Hoe om te gaan met je maatschappelijke privileges.

Een Franse korte film waarin de rollen zijn omgedraaid en vrouwen de baas zijn, gaat viral.

Een voorproefje van het vierde seizoen van Game of Thrones komt online, waarin onder andere vragen van fans worden beantwoord.

Wij kijken het, maar nu de kritiek: over representatie in Agents of S.H.I.E.L.D.

Ellen Page (bekend van onder andere de films Juno en Inception) geeft een sterke speech.

Niet iedereen is blij met het enthousiasme van de zware delegatie in Sotsji - in de opinie van de VK

donderdag 13 februari 2014

Pssst, hee, schatje! (…) HOER! (Over seksuele intimidatie op straat)

via
Waar je ook woont, of je nou conventioneel aantrekkelijk bent of niet, veel vrouwen hebben ervaring met het worden nageroepen op straat. Ik stel me voor dat zo’n naroeper het volgende gedachtenproces doormaakt: hij (mijn ervaring is het meestal een ‘hij’ is) loopt op straat, of is buiten aan het werk, maar verveelt zich behoorlijk. Hij kijkt om zich heen. Hij ziet een (voor hem) relatief aantrekkelijk of uitdagend vrouwpersoon (de leeftijd maakt niet uit, zolang ze maar ‘oud genoeg’ is; een queer uiterlijk kan een nog grotere provocatie zijn). De verveling slaat om in seksuele drift of frustratie, waarom is ze zo ver weg? Het is niet te harden. Actie moet worden ondernomen. Hij is een man, godverdomme! “Pssst, hee, schatje, hee lekker ding!” Ze reageert niet, of wel, ze bloost, lacht, kijkt boos, of roept iets onbeleefds terug. Mannelijkheid geschonden! “HOER!” is het enige verdedigingsmiddel.

Ik geloof hier helemaal niets van. Net zo min als vrouwen zijn maar weinig mannen die hun seksuele honger niet kunnen beheersen. Volgens mij is er wat anders aan de hand: uitfluiten is een (onbewuste) manier van macht uitoefenen. Door vrouwen oncomfortabel te laten voelen tijdens het fietsen, boodschappen doen of uitgaan, laat de fluiter zien wie er de openbare ruimte beheerst: de man. Zelfs van een afstand laat hij weten dat hij de baas is. Daarom begint het schelden ook zodra je niet reageert. Door het gefluit of geroep te negeren, wijs je namelijk zijn zogenaamde positie als ‘heerser van de publieke domein’ af.

Daarnaast objectiveert het gefluit en geroep de vrouw: het maakt haar tot een object dat puur en alleen bestaat voor het plezier van de naroeper. Opmerkingen zoals “Hee meisje, kijk eens vrolijk!” of “Niet zo chagrijnig kijken!” creëren een soortgelijke situatie. Niemand, man, vrouw, of ertussenin, heeft een verplichting naar anderen toe om vrolijk of tevreden te kijken.

Een veelgehoorde verdediging van dit soort gedrag is meestal: “Zie het als een compliment! Je ziet er nu eenmaal leuk uit.” Maar zo werkt het niet. Ten eerste, het naroepen is geheel willekeurig; of je bezweet aan het hardlopen bent of opgedoft op weg bent naar een feestje, een kort rokje of een joggingbroek, in beide situaties kan de fluiter besluiten te fluiten of niet. Als het uiterlijk niet uitmaakt, is het naroepen dus niet per se een compliment. Zeker niet als je wordt uitgescholden omdat je zogenaamd lelijk bent of een prostituee.


Bovendien: is dit een manier om iemand een compliment te geven? Als je echt betoverd bent door iemands uiterlijk, en je jezelf niet kan bedwingen, kan je dan niet gewoon op haar afstappen en zeggen: “Pardon, mag ik u wat zeggen? Ik vind u heel mooi.” Zo geef je diegene de kans om het compliment aan te nemen of te weigeren, zonder zich daar ongemakkelijk bij te voelen.

Wat wordt hiertegen gedaan? Aangezien de politiek en de reguliere media niets met dit onderwerp doen, zeker niet in Nederland, heeft het internet, de NGO Hollaback en kunstsector de draad opgepakt. Op blogs zoals
Everyday Sexism wordt regelmatig de ergernis en de schroom beschreven die naroepen en nafluiten oproept. Hollaback!,  die strijdt tegen seksuele intimidatie op straat sinds 2011, is nu actief in meer dan 24 landen, en brengt jaarlijks een ‘State of the Streets’ rapport uit over hun vooruitgang. Het mooiste initiatief is misschien wel het ‘Stop Telling Women to Smile’ kunstproject van Tatyana Fazlalizadeh, die dit onderwerp eerst alleen in Brooklyn, New York, maar nu ook in andere Amerikaanse steden onder de aandacht brengt. Door middel van Fazlalizadeh’s prachtige, maar confronterende posters, blijven vrouwen van alle achtergronden aanwezig in de openbare ruimte, zonder hun stem te verliezen.

via

maandag 10 februari 2014

Mag ik een vrouw zijn in 'Black Ops II'?

Zombies neerschieten, vanuit een zoldertje met een sniper stiekem mannen opjagen, al rond reddend met een shotgun iedereen de baas worden, wie doet het tegenwoordig niet? Wanneer je met je vrienden Black Ops II speelt, behoort dit allemaal tot een bron van vermaak.  Hoewel videogames tegenwoordig vooral door volwassenen worden gespeeld, lijkt er toch een beeld aan te kleven dat het een onnozel tijdverdrijf is voor voornamelijk tieners. Dit strijdt nogal met het aantal games dat uitkomt dat voor een 18+ publiek. Daarnaast lijkt het soms alsof de game industrie denkt dat er enkel mannen gamen, terwijl het aantal vrouwen dat games speelt, blijft groeien. Dat de representatie van vrouwen in games niet altijd positief is, werd al aangetoond door Anita Sarkeesian met haar videoserie Tropes vs. Women in Videogames. Dat het niet makkelijk is om als vrouw in de game industrie te werken, is ook beschreven. Ik hoop nog steeds een keer een nietsvermoedende groep gamende jongens te benaderen met de vraag "Hee, mag ik meedoen?". Om ze dan nietsvermoedend te verslaan. Als je een meisje bent, wordt er niet van je verwacht dat je kunt gamen, maar als een meisje dat wel gamet, heb ik zo mijn ergernissen.

Mannen in mutliplayer van Black Ops II
Black Ops II is een leuk spel. Persoonlijk ben ik fan van het proberen te overleven in de town terwijl zombies uit de grond en ramen klimmen. Ze worden steeds sneller en sterker en zien er verschrikkelijk uit, wat toevoegt aan de spanning. Dit is vooral leuk als je speelt met meerdere mensen waarbij er soms heuse paniek kan uitbreken als degene met het meest geüpgrade geweer dood gaat en je een ronde zonder diegene moet overleven. Dit alles spreekt voor het spel op zich. Ik heb echter een kritiekpuntje. Ik erger me eraan dat er in Black Ops II geen optie is om een vrouwelijk lichaam en bijbehorende stem te hebben. Doordat je letterlijk door de ogen van het karakter kijkt dat je bestuurt, word je die persoon. Hierdoor word je helemaal in het spel gezogen. Vervreemdend vind ik het iedere keer als ik dan met een hele zware stem zeg 'ugh' of dat wanneer mn dood wordt terug gespeeld, ik zie dat ik eigenlijk een kale man ben. Hierdoor kan ik me soms even niet inleven in het spel. Dit staat dan nog los van de problemen die ik krijg als er in de campaign van Black Ops II opeens allemaal zwarte mannen met kapmessen op me afrennen en van mij verwacht wordt dat ik die neerschiet. Deze scene is in de context van een historische gebeurtenis geplaatst, maar dit neemt niet weg dat de raciale aspecten hiervan nogal problematisch kunnen worden geïnterpreteerd.     


Kat
Halo, daarentegen, geeft wel de optie om voor een vrouwelijk figuur te kiezen. Daarbovenop zit er in de campaign van Halo: Reach ook een vrouw, Kat. Zij behoort tot het team waarin je zit, ongeacht of je man of vrouw bent. Het horen van een vrouwelijke stem bij het karakter dat je bestuurt, voegt voor een vrouwelijke speler zoals ik toe aan hoe ik me kan inleven in de game. Daardoor speelt Halo soms prettiger dan Black Ops II. In andere edities van Halo ben je meestal de masterchief, waarbij je de optie hebt de default mannelijke optie te veranderen in een vrouw. In Halo is de default, of wat wordt gezien als 'normaal', dus nog wel altijd een man. Eveneens is het jammer dat de masterchief in alle promotie voor Halo duidelijk als een man wordt neergezet, maar de mogelijkheid om voor een vrouw te kiezen is al een vooruitgang.

Mijn concluderende vraag is dan vooral aan de makers van Black Ops II: 'Mag ik voortaan ervoor kiezen om een vrouw te besturen?' Aangezien ik door iemands ogen kijk en een lichaam bestuur, vind ik het fijn als op zijn minst de stem herkenbaarder is dan de zware stem van een 'stoere' man. Dat is al een begin voor het toegankelijker maken van games voor iedereen.

zaterdag 8 februari 2014

Ingepeperd - links van de week

via

Vier vrouwelijke defensieministers op een rij.

Pussy Riot was in Nederland! Bekijk hier hun persconferentie in De Balie, Amsterdam, en lees hier hun interview met de Groene Amsterdammer.

Meer Rusland: naast homodiscriminatie, zijn de Olympische Spelen ook getekend door de genocide van de Circassiërs waarvan Sotsji het middelpunt was. Een fotoreportage van deze etnische minderheid in het NRC.

Niet alleen Woody Allen en de Katholieke Kerk, maar ook 'mode'-fotograaf Terry Richardson wordt beschuldigd van seksuele intimidatie en kindermisbruik. Toch blijven ze succesvol in hun vak, hoe zou dat toch komen?

Meer mode: waarom plus size modellen zo moeilijk op de catwalk te krijgen zijn.

In Dallas Buyers Club, een film over AIDS in de Verenigde Staten, speelt een cisman (een man wiens gender overeenkomt met zijn sekse) de rol van een transgender - waarom dit problematisch is.

Oh Hamburg, wat kan Nederland een voorbeeld aan je nemen. De stad vecht voor de rechten van vluchtelingen...

... terwijl er in Nederland 'bosneger' verkleedkostuums te koop zijn voor carnaval (via Africa Is A Country)

donderdag 6 februari 2014

VVD-Watch: weer een nieuwe manier om ‘allochtonen’ af te weren


Of het ooit nog zo vrolijk wordt?
via
Het stond al in het regeringsakkoord, maar het initiatief wetsvoorstel van VVD-kamerlid Bosman ligt er nu ook: de Wet regulering vestiging van Nederlanders van Aruba, Curaçao en Sint Maarten in Nederland. Valt er iets op? Misschien het feit dat deze wet een poging doet de aankomst van Nederlanders op Nederlands grondgebied te reguleren. Nee, ik dacht ook niet dat ons immigratiebeleid absurder kon worden.  

Wat staat er precies in de wet? Als de wet wordt aangenomen, moeten inwoners van Aruba, Curaçao, en Sint Maarten, autonome staten binnen het Nederlands Koninkrijk en dus daardoor wettelijk Nederlanders, een “toelating voor vestiging aanvragen” bij de Immigratie- en Naturalisatiedienst. Ook wordt hen onder andere het recht tot overheidsvoorzieningen zoals bijstand, sociale huur, gezondheidszorg, en onderwijs ontheven. In november kwam Bosman ook al in het nieuws met dit voorstel, waar toen ook nog in verwerkt was dat het paspoorten van deze koloniën een andere kleur moesten hebben. Dat is nu blijkbaar geschrapt. De initiatiefnemer, VVD’er Bosman, geeft als reden voor zijn voorstel dat “Nederland (…) al decennia [kampt] met problemen met kansarme Antillianen” in de Volkskrant. Hij wijst onder andere op hoge criminaliteitscijfers en schooluitval.

Lekkere kort-door-de-bocht oplossing: gewoon het land uit, weg met de problemen. De kop in het zand. Deze wet – en zeker Bosman’s uitleg op deze wet – suggereert dat Antillianen onverbeterlijk zijn, en dat ‘we’ (blanke/Europese/’echte’ Nederlanders) maar beter van ‘hen’ af zijn. Stigmatiseren dus, in plaats van de achterliggende redenen voor hun achtergestelde positie te onderzoeken en die aan te pakken.

Institutioneel racisme? Generatielang sociaaleconomisch benadeeld zijn als gevolg van kolonialisme? Ik zeg maar wat, hoor.

Ook al wordt het niet met zoveel woorden gezegd, het onderscheid tussen inwoners van het Nederlandse Rijk dat wordt gemaakt in Bosman’s wetsvoorstel is op basis van ras. Commissie Meijers, een “permanente commissie van deskundigen in internationaal vreemdelingen-, vluchtelingen- en strafrecht”, onderschrijft dit in hun vernietigende notitie op dit initiatief wetsvoorstel. De wet zou van toepassing zijn op inwoners en kinderen van inwoners die hun Nederlanderschap hebben verkregen op de Antillen op basis van “geboorte, afstamming en hoofdverblijf”.  Op Europese (lees: blanke) Nederlanders is dit niet van toepassing. Commissie Meijers benadrukt dan ook dat dit in strijd is met het Internationaal Verdrag van de Rechten van de Mens en andere mensenrechtenverklaringen die Nederland heeft ondertekend.

Oh ja – ook opgemerkt door Commissie Meijers – het wetsvoorstel maakt gebruik  van het woord ‘landskinderen’, een benaming die in de koloniale tijd werd gebruikt voor de ‘inheemse’ koloniale bevolking. Om nog even de hiërarchie aan te geven

Het is interessant: Nederland heeft jarenlang haar koloniën uitgebuit, maar op de zelfgebrande blaren zitten willen we niet.

maandag 3 februari 2014

Jasmine zonder Hal

“Blue Moon. You saw me standing alone without a dream in my heart. Without a love of my own”. Alleen al dit fragment uit het nummer Blue Moon beschrijft volledig waar de gedesillusioneerde Jasmine voor staat. In Woody Allen’s nieuwste film Blue Jasmine verliest Jasmine haar man, Hal, en daarmee haar identiteit.

Blue Jasmine verkent of in de huidige maatschappij de cliché huisvrouw na een scheiding nog op zichzelf kan leven. Niemand in de film lijkt Jasmine te begrijpen, die haar hele leven als een Mad Men huisvrouw heeft geleefd. Geld was nooit een probleem. Het verlaten van haar opleiding voor Hal was een logische keuze, een succes zelfs. Ik vraag me af waarom er opeens weer zo’n interesse is in de non-geëmancipeerde vrouw in de media. Desperate Housewives, de al genoemde Mad Men, de Nederlandse Gooische Vrouwen et cetera. Waarom leef je mee met Jasmine, maar lach je haar tegelijkertijd ook uit om haar hopeloosheid zonder man?

Je zou kunnen zeggen dat Blue Jasmine de representatie van vrouwen in film onderzoekt. In veel films hebben vrouwen geen andere rol, als er al meerdere vrouwen in spelen, dan het in gang brengen of het steunen van de mannelijke verhaallijn of rol. De vrouw is er enkel om de verhaallijn van de man te verwezenlijken. Jasmine’s rol als een non-geëmancipeerde vrouw die afhankelijk is van haar man om haar levensverhaal mogelijk te maken, zou huidige representaties van vrouwen in film kunnen weergeven en de crisis die nodig is om verhalen te creëren waarin vrouwen gerepresenteerd zijn als subjecten met een eigen verhaal onafhankelijk van de man.


Blue Jasmine is dus niet alleen een vermakelijke en grappige film om te kijken, maar roept ook vragen op over de representatie van vrouwen. En als dit niet genoeg is om de film te gaan kijken, kijk Blue Jasmine dan voor Cate Blachett’s geweldige acteerwerk in het vervullen van de rol van Jasmine. Ze is niet voor niets genomineerd voor een Oscar.

zondag 2 februari 2014

Ingepeperd - links van de week

The Matrix, 2013. Photograph: Omar Victor Diop
Omar Victor Diop en Antoine Dempé, twee fotografen uit Dakar, verbeelden zich hoe beroemde films eruit zouden hebben gezien met zwarte hoofdrolspelers - the Guardian interviewde hen.

Ook fotografie: de Amerikaanse winkelketen Barneys gebruikt transgendermodellen voor hun nieuwe campagne, Nederlands model Valentijn de Hingh is daar één van.

Chimamanda Ngozi Adichie, Nigeriaanse schrijfster en inspirator van Beyoncé's feministische slag, werd in Zweden geïnterviewd en was heerlijk kritisch.

The New York Times bericht over de wilde bikinilijn (joepie!).

"Tijdens mijn eerste week aan [Cambridge], het thema van een studentenfeestje was: 'Wat droeg jij toen de politie het bordeel binnenviel?'" - over de verkrachtingscultuur op Londense universiteiten.

Ten slotte: de Correspondent bespreekt de neoliberalistische bestuurswijzen van Nederlandse universiteiten.