Jasmine zonder Hal

“Blue Moon. You saw me standing alone without a dream in my heart. Without a love of my own”. Alleen al dit fragment uit het nummer Blue Moon beschrijft volledig waar de gedesillusioneerde Jasmine voor staat. In Woody Allen’s nieuwste film Blue Jasmine verliest Jasmine haar man, Hal, en daarmee haar identiteit.

Blue Jasmine verkent of in de huidige maatschappij de cliché huisvrouw na een scheiding nog op zichzelf kan leven. Niemand in de film lijkt Jasmine te begrijpen, die haar hele leven als een Mad Men huisvrouw heeft geleefd. Geld was nooit een probleem. Het verlaten van haar opleiding voor Hal was een logische keuze, een succes zelfs. Ik vraag me af waarom er opeens weer zo’n interesse is in de non-geëmancipeerde vrouw in de media. Desperate Housewives, de al genoemde Mad Men, de Nederlandse Gooische Vrouwen et cetera. Waarom leef je mee met Jasmine, maar lach je haar tegelijkertijd ook uit om haar hopeloosheid zonder man?

Je zou kunnen zeggen dat Blue Jasmine de representatie van vrouwen in film onderzoekt. In veel films hebben vrouwen geen andere rol, als er al meerdere vrouwen in spelen, dan het in gang brengen of het steunen van de mannelijke verhaallijn of rol. De vrouw is er enkel om de verhaallijn van de man te verwezenlijken. Jasmine’s rol als een non-geëmancipeerde vrouw die afhankelijk is van haar man om haar levensverhaal mogelijk te maken, zou huidige representaties van vrouwen in film kunnen weergeven en de crisis die nodig is om verhalen te creëren waarin vrouwen gerepresenteerd zijn als subjecten met een eigen verhaal onafhankelijk van de man.

Blue Jasmine is dus niet alleen een vermakelijke en grappige film om te kijken, maar roept ook vragen op over de representatie van vrouwen. En als dit niet genoeg is om de film te gaan kijken, kijk Blue Jasmine dan voor Cate Blachett’s geweldige acteerwerk in het vervullen van de rol van Jasmine. Ze is niet voor niets genomineerd voor een Oscar.