Pssst, hee, schatje! (…) HOER! (Over seksuele intimidatie op straat)

via

Waar je ook woont, of je nou conventioneel aantrekkelijk bent of niet, veel vrouwen hebben ervaring met het worden nageroepen op straat. Ik stel me voor dat zo’n naroeper het volgende gedachtenproces doormaakt: hij (mijn ervaring is het meestal een ‘hij’ is) loopt op straat, of is buiten aan het werk, maar verveelt zich behoorlijk. Hij kijkt om zich heen. Hij ziet een (voor hem) relatief aantrekkelijk of uitdagend vrouwpersoon (de leeftijd maakt niet uit, zolang ze maar ‘oud genoeg’ is; een queer uiterlijk kan een nog grotere provocatie zijn). De verveling slaat om in seksuele drift of frustratie, waarom is ze zo ver weg? Het is niet te harden. Actie moet worden ondernomen. Hij is een man, godverdomme! “Pssst, hee, schatje, hee lekker ding!” Ze reageert niet, of wel, ze bloost, lacht, kijkt boos, of roept iets onbeleefds terug. Mannelijkheid geschonden! “HOER!” is het enige verdedigingsmiddel.

Ik geloof hier helemaal niets van. Net zo min als vrouwen zijn maar weinig mannen die hun seksuele honger niet kunnen beheersen. Volgens mij is er wat anders aan de hand: uitfluiten is een (onbewuste) manier van macht uitoefenen. Door vrouwen oncomfortabel te laten voelen tijdens het fietsen, boodschappen doen of uitgaan, laat de fluiter zien wie er de openbare ruimte beheerst: de man. Zelfs van een afstand laat hij weten dat hij de baas is. Daarom begint het schelden ook zodra je niet reageert. Door het gefluit of geroep te negeren, wijs je namelijk zijn zogenaamde positie als ‘heerser van de publieke domein’ af.

Daarnaast objectiveert het gefluit en geroep de vrouw: het maakt haar tot een object dat puur en alleen bestaat voor het plezier van de naroeper. Opmerkingen zoals “Hee meisje, kijk eens vrolijk!” of “Niet zo chagrijnig kijken!” creëren een soortgelijke situatie. Niemand, man, vrouw, of ertussenin, heeft een verplichting naar anderen toe om vrolijk of tevreden te kijken.

Een veelgehoorde verdediging van dit soort gedrag is meestal: “Zie het als een compliment! Je ziet er nu eenmaal leuk uit.” Maar zo werkt het niet. Ten eerste, het naroepen is geheel willekeurig; of je bezweet aan het hardlopen bent of opgedoft op weg bent naar een feestje, een kort rokje of een joggingbroek, in beide situaties kan de fluiter besluiten te fluiten of niet. Als het uiterlijk niet uitmaakt, is het naroepen dus niet per se een compliment. Zeker niet als je wordt uitgescholden omdat je zogenaamd lelijk bent of een prostituee.

Bovendien: is dit een manier om iemand een compliment te geven? Als je echt betoverd bent door iemands uiterlijk, en je jezelf niet kan bedwingen, kan je dan niet gewoon op haar afstappen en zeggen: “Pardon, mag ik u wat zeggen? Ik vind u heel mooi.” Zo geef je diegene de kans om het compliment aan te nemen of te weigeren, zonder zich daar ongemakkelijk bij te voelen.

Wat wordt hiertegen gedaan? Aangezien de politiek en de reguliere media niets met dit onderwerp doen, zeker niet in Nederland, heeft het internet, de NGO Hollaback en kunstsector de draad opgepakt. Op blogs zoals Everyday Sexism wordt regelmatig de ergernis en de schroom beschreven die naroepen en nafluiten oproept. Hollaback!,  die strijdt tegen seksuele intimidatie op straat sinds 2011, is nu actief in meer dan 24 landen, en brengt jaarlijks een ‘State of the Streets’ rapport uit over hun vooruitgang. Het mooiste initiatief is misschien wel het ‘Stop Telling Women to Smile’ kunstproject van Tatyana Fazlalizadeh, die dit onderwerp eerst alleen in Brooklyn, New York, maar nu ook in andere Amerikaanse steden onder de aandacht brengt. Door middel van Fazlalizadeh’s prachtige, maar confronterende posters, blijven vrouwen van alle achtergronden aanwezig in de openbare ruimte, zonder hun stem te verliezen.

via