Hoi, ik ben feminist.

Ik heb denk ik zo'n shirt nodig.

"... en toen die neger naar binnenliep raakte zijn afro gewoon de bovenrand van de deur!"
Slik.
"Gadver gek, doe niet zo gay."
Kuch.
"Ja, maar vrouwen zijn nou eenmaal gevoeliger wat betreft kinderzaken..."
Grrr.

Heb je een gezellig gesprek op een feestje met wat mensen die je net hebt leren kennen, of juist een gesprek met een goede vriend(in), komt er opeens zo'n zinnetje doorheen. Ook al hebben we op deze blog ons vaak hard gemaakt over de kracht en macht van woorden, in de niet-virtuele wereld vind ik het meestal heel moeilijk met dit soort opmerkingen om te gaan. Aangezien er een stigma hangt rondom enige vorm van politiek correctheid en feminist in de woordenboeken van sommige mensen wordt gedefinieerd als mannenhater, wil ik niet dat het gespreksonderwerp meteen 'bezwaard' wordt, hoe belangrijk deze thema's ook voor mij zijn.

Eén opmerking over de koloniale oorsprong en discriminerende intentie van het woord neger, en de reactie volgt: "Oh, jij bent er zo eentje. Zeker ook voor regenboogpieten?"

Bij mijn repliek dat mannen ook best gevoelig kunnen zijn over kinderen, en de vraag waarom opvoeding überhaupt de verantwoordelijkheid van de vrouw zou moeten zijn, worden meteen de handen in de lucht geheven: "Wow, rustig aan, dat jij je beha's verbrandt betekent nog niet dat je zo verhit op mij hoeft te reageren."

Bovendien, zulke opmerkingen van mijn kant werken ook het huidige beeld van politiek correctheid: hautain, betweterig, serieus. Aan de andere kant, de corrigerende opmerkingen van mijn gesprekspartners houden dit stigma ook in stand. Net zo denigrerend. Een makkelijke manier om een andere mening tot zwijgen te brengen.

Maar niks zeggen voelt ook niet goed, een beetje als zelfverraad.

Ja, ik ben feminist. Ja, ik heb liever een regenboogpiet dan een Zwarte Piet. Ik vind helemaal niets gay, behalve mensen die zich daadwerkelijk identificeren als homo of lesbisch. En iemand met een zwarte huidskleur is voor mij geen neger, maar gewoon een zwart persoon. Waarom wordt dit als schokkend ervaren? Waarom is het 'uit de kast komen' (bij gebrek aan een betere omschrijving) als feminist een reden voor een nieuw gespreksonderwerp? Waarom geeft dit mij een geheel nieuw imago?

Mijn nieuwste voornemen: een vluchtige opmerking ("Jo, neger kan écht niet meer.") of een grapje tussendoor ("Ik wist niet dat je in de jaren '50 was blijven steken?), als het gesprek een diepere discussie over deze onderwerpen niet toestaat. Of het werkt? Geen idee eigenlijk.