Breaking Out: interview met fotografe en Duke studente Julia Dunn

Alle foto's in deze post zijn gemaakt door Julia Dunn voor Duke Women's Center's 2014 Breaking Out Project

De prestigieuze Duke universiteit in de Verenigde Staten kwam al eerder met het project You Don't Say, over de kracht van woorden, en nu ook weer met Breaking Out georganiseerd door hun Women's center, dat de slachtoffers van seksueel geweld op de campus een stem wilt geven. Julia Dunn is tweedejaarsstudente en is als fotografe betrokken geraakt bij Breaking Out. Ze vertelt over hoe ze bij het project betrokken is geraakt, en over het verschil tussen Nederland en de VS wat betreft de bespreekbaarheid van seksueel geweld.

Hoe ben je bij het project betrokken geraakt? Waarom heb je besloten mee te doen?

Op Duke ben ik heel erg geïnteresseerd geraakt in documentaire fotografie. Ik heb in 2013 een documentaire fotografie vak gekozen, waarvoor ik kinderen in hun kamer fotografeerde voor mijn eigen project. Daarnaast heb ik me meer verdiept in portretfotografie door mijn vrienden te fotograferen. Toen ik over dit project op Facebook las, wist ik dat ik erbij betrokken wilde raken. Een verhaal is zoveel sterker als zij non-verbaal via beelden wordt verteld. Deze zomer ga ik voor een organisatie werken die slachtoffers van seksueel geweld in New York helpt met rechtelijke en persoonlijke kwesties, en ik dacht dat Breaking Out hier heel goed bij aansloot. Ik wilde meer ervaring opdoen met fotografie die schokkend is en ik hoop dat mensen zich hiermee kunnen identificeren. De vrouwen die ik tijdens dit project ontmoet heb, zijn sterk en moedig om hun verhaal zo publiek te vertellen. Ik vond het indrukwekkend om hun verhalen te horen en hun te fotograferen. Verder kende ik de organisator van het project en wist dat ik graag met haar samen wilde werken hieraan.

Wat is voor jou het belang van het project Breaking Out?

Voor mij was het belangrijk om meer besef voor de problemen van seksueel geweld op campus te verspreiden. Soms heb ik het idee dat Duke studenten zich voordoen alsof alles goed gaat, terwijl veel mensen rondlopen met zware problemen. Seksueel geweld is een probleem op meerdere universiteiten in Amerika. Laatst was er een artikel dat 55 universiteiten in Amerika momenteel worden onderzocht voor seksueel geweld en hun schending van “Title IX”. Dit soort gesprekken over seksueel geweld moeten plaatsvinden, niet alleen onder studenten in Amerika, maar ook in andere delen van de wereld. Ik hoopte dat deze beelden de toeschouwer konden laten nadenken over deze problemen, en zich misschien konden identificeren met de personen in de foto’s. Voor veel slachtoffers en daders is het onduidelijk wat toestemming [dat beide deelnemers instemmen met seksuele handelingen - Tess] eigenlijk is en voor velen is er een onduidelijke grens omdat mensen niet weten wanneer iets geldt als seksueel geweld. Ik hoopte dat het andere slachtoffers de kracht kon geven om hun ervaring bij de universiteitsadministratie aan te geven, en dat de “Student Conduct” kon zien hoe veelvoorkomend seksueel geweld op ons campus is, zodat ze er iets aan kunnen doen. Op het moment is het op Duke vaak lastig voor een slachtoffer om seksueel geweld aan te geven; er moet veel bewijs bestaan om een dader te schorsen. Op het moment bestaat er meer kans om als student op Duke geschorst te worden voor plagiaat dan het plegen van seksueel geweld.

Een ander aspect van dit project waren de borden met citaten van vrienden, familie, of andere studenten. Ik hoopte dat mensen zich realiseerden dat sommigen dingen die we tegen voornamelijk slachtoffers van seksueel geweld zeggen hun kunnen bij blijven. Alles wat we tegen iemand zeggen kan als kwetsend ervaren worden.

Hoe kwamen jullie in contact met deze slachtoffers van seksueel geweld? Was het soms moeilijk om hen te overtuigen mee te doen?

Het Breaking Out project bestaat al 3 jaar op Duke en het is in deze jaren enorm gegroeid. In het eerste jaar begon de redactie van het online tijdschrift Develle Dish met 8 slachtoffers, terwijl dit jaar we 31 slachtoffers in de tentoonstelling hadden. In het begin wilden meesten hun gezicht niet laten zien, maar tijdens de fotoshoots kozen velen om toch hun identiteit te tonen. Het hielp heel veel dat Hanna (de redactrice van Develle Dish) het project leidde. Veel voelen zich heel erg op hun gemak bij haar en ik kan uit ervaring spreken, dat het heel gemakkelijk is om met haar te praten omdat ze zo veel medeleven en empathie toont in haar interacties.

Hoe ging het fotograferen in z’n werk? Is er een bepaald moment tijdens het fotograferen dat je is bijgebleven?

Elk slachtoffer had 45 minuten de tijd om een citaat te kiezen, op een bord te schrijven, en op locatie foto’s te maken. Velen hadden een plaats op campus die hun ervaring symboliseerde, maar anderen hadden geen sterke associatie met een bepaalde plaats. Ik hielp hun vooral om hun beslissing te nemen, want ik vond het belangrijk dat ze zelf de plaats en citaat uitkozen. We moesten soms met een bus naar een ander deel van campus. Het moment dat mij het meest is bijgebleven was toen ik iemand moest fotograferen die ik heel goed kende. Het maakte alle kwesties die ik fotografeerde iets reëler. Ik wist namelijk niet dat zij seksueel geweld had ervaren en  haar verhaal raakte mij op een andere manier dan de andere verhalen. Ze vertelde mij dat velen vonden dat zij verantwoordelijk was voor haar eigen situatie, waar ze niks aan kon doen. Dit is een probleem die ik ook terugzag in de citaten van andere slachtoffers. Vaders, moeders, vrienden leggen soms de schuld bij het slachtoffer, omdat de samenleving verwacht dat vrouwen zichzelf moeten verdedigen tegen seksueel geweld.

Welke foto die je hebt gemaakt maakte het meeste indruk? En waarom?

Voor mij maakte de eerste foto die ik maakte veel indruk op mij. Sowieso was het mijn eerste shoot, dus wist ik nog niet wat ik on verwachten. Op haar bord stond een schokkend citaat door haar eigen vader gezegd. Haar uitdrukking in de foto en de locatie combineerden heel goed met haar citaat en ik denk dat het een schokkend effect geeft. In het algemeen raakten de citaten door ouders mij meer, omdat ik me niet kon voorstellen hoe ouders zo konden reageren.

Wat waren de reacties op het project en de tentoonstelling?

We hadden een expositieopening waarbij heel veel vrienden en leraren waren langs gekomen. Het was voor velen schokkend om de foto’s te zien en de slachtoffers rond te zien lopen. Voor sommigen was de tentoonstelling te veel en konden hun emoties niet onderdrukken. Veel slachtoffers vonden het resultaat indrukwekkend en de hele tentoonstelling in zijn geheel was over het algemeen heel erg overweldigend. Ik denk dat het heel veel mensen is bijgebleven en velen zijn naar mij toe gekomen om te zeggen hoe de foto’s hun aan het denken hebben gezet. We hebben nooit iets van de schoolleiding gehoord, maar ik hoop dat ze het project gezien hebben. Het stond heel centraal in de Student Union, dus veel studenten hebben het kunnen zien. Ik hoop dat dit project kan groeien, omdat er veel meer slachtoffers zijn. Uiteindelijk hoop ik dat we een bewustwordingscampagne kunnen beginnen waarbij mensen meer kunnen leren over de regels van seksueel geweld. Ik wist voor het project helemaal niet dat dit speelde, en wil dat de kwestie centraal komt te staan in de agenda’s van Student Conduct.

  

Duke University kwam onlangs ook in de media met het 'You Don't Say' project; wat vind je van dit project? Waarom denk je dat er opeens zo'n opleving is op Duke met projecten zoals Breaking Out en You Don't Say?

Na Breaking Out heb ik gerealiseerd hoe belangrijk het is om te realiseren dat wat we zeggen kwetsend kan zijn voor mensen. Of het over seksueel geweld gaat of scheldwoorden, het kan mensen in onze omgeving persoonlijk aanspreken. Over het algemeen denk ik dat we in Nederland hier minder aandacht aan schenken dan in Amerika. In Amerika zijn ze heel erg bewust van alle vormen van discriminatie en ik denk dat het gesprek hierover soms mist. Toen ik twee jaar geleden in Nederland woonde werd “homo” best vaak gebruikt in een negatieve zin zonder erbij stil te staan hoe mensen hierop konden reageren. Als Nederlander snapte ik in het begin de bedoeling niet helemaal van You Don’t Say, maar ik begrijp nu dat het belangrijk is om te weten wat een woord eigenlijk betekent. Scheldwoorden worden vaak gebruikt zonder gedachten aan de betekenis, maar kunnen heel kwetsend overkomen. Veel conservatieven hebben negatief op deze campagne gereageerd en rechtvaardigen hun gebruik van denigrerende termen met “vrijheid van meningsuiting”.

Wat kunnen Nederlandse universiteiten en scholen leren van projecten zoals Breaking Out en You Don't Say?

Ik vraag me af hoe veel seksueel geweld een rol speelt op Nederlandse universiteiten, want ik was me er nooit van bewust toen ik er woonde. De campuscultuur in Amerika is heel erg gericht op succes en studenten willen vaak hun zwakte niet tonen. In Nederland speelt dat waarschijnlijk iets minder, vooral omdat studenten niet op een compact campus wonen. Veel van de incidenten gebeuren juist omdat studenten zo vlak bij elkaar wonen. Ik kan het verschil natuurlijk niet met zekerheid aangeven, maar ik denk dat er wel een verschil is. Ik denk dat gesprekken over dit soort onderwerpen overal belangrijk zijn, want het speelt overal een rol. Ik hoop dat in de toekomst Nederlandse studenten dit soort campagnes kunnen gaan organiseren, alhoewel dat waarschijnlijk lastig zal zijn sinds het studenten leven in Nederland minder gecentraliseerd is.

Dankjewel Julia! Wil je meer lezen? Julia raadde dit the New York Times artikel en deze van The Harvard Crimson aan.