De nieuwe film van regisseur Richard Ayoade is moeilijk te vergelijken met zijn eerdere film Submarine uit 2010. Van romantisch en lichte decors, gaat het in The Double naar een plek waar het altijd donker is. Simon James lijkt door zijn omgeving en medemens uit het bestaan gedrukt te worden. Waar de techniek hem massaal faalt, lijkt hij voor niemand te bestaan. Dit leidt in eerste instantie tot grappige en enigszins herkenbare scenes van frustratie. Zoals wanneer een lift eerst niet reageert en dan plots toch wel. Alles neemt echter een rare wending wanneer James Simon, die een exact kopie van Simon James is, langzamerhand Simon's leven overneemt.
Het verhaal is goed in elkaar gezet met humor en spanning: er is voldoende ruimte voor een variëteit aan emotionele reacties. Het is een film die je meerdere keren kunt zien en dan toch telkens weer iets nieuws kunt ontdekken. Het acteerwerk van Jesse Eisenberg (Simon en James) is zeer sterk. Hij weet twee bijna identieke personages toch een andere uitstraling te geven, wat op een rare manier de absurditeit geloofwaardig maakt.
Wat me echter het meeste aansprak in deze film is de manier waarop er om wordt gegaan met geluid. In een scene zien we Hannah, een kopieermeisje van werk in wie Simon bijzonder geïnteresseerd is, bij de kopieermachine staan, terwijl Simon wacht op een kopie. De camera focust op haar gezicht, waar het blauwe licht van het apparaat overheen strijkt. Eerst hoorden we alle geluiden in de ruimte maar nu enkel nog het geluid dat de kopieermachine maakt. Zo neemt op meerdere momenten een geluid de overhand in de film: voetstappen, het geluid van de werkmachines. Het zijn allemaal mechanische ritmische geluiden die even de volledige omgeving vullen. Dit geeft een dromerig effect, maar tegelijkertijd heeft het ook een sterke focus, een spanning. Dit gebeurt dan vaak ook op momenten dat er een beslissing moet worden gemaakt of er een zekere spanning heerst over wat er komen zal. Alsof we even in het hoofd van Simon duiken.
The Double is zeker een aanrader. De cinematografie, het geluiddesign, de kostuums, het acteerwerk alles past, alles klopt. Juist dat alles klopt, klopt dan weer perfect bij een film waarin alles tegelijkertijd kan kloppen en toch niet klopt. Deze film is een bioscoopbezoek waard, al is het enkel voor zijn rare humor of de manier waarop The Double je aan het denken zet.
Geen opmerkingen :
Een reactie posten